Biten aşklar müzesi..(bölüm 1)

Nisan ayı , doğa uyanıyor. İnsanın içini sızlatan bir rüzgar var. Kemiklerine işleyen. Halbuki camın arkasından güneş, hiç üşütmeyecekmiş gibi pasparlak..

Bahar, herkese yaşama sevinci verirken benim canımı acıtıyor. Hatırladıkça olanları ,içimdeki boşluklarımı anımsatıyor .Artık zamanı saymıyorum. Çünkü her sayışımda senden daha mı uzaklaşıyorum ne. İlk zamanlar dolu dolu acı yaşarken zaman geçtikçe yerini hayattan beklentisiz bir dinginlik aldı. Yaşıyorum ve farkındayım yaşadığımın. Sen giderken ölmek istemiştim halbuki. Etimi koparıyorlar gibi acı çekiyordum. İçime kezzap döküyorladı sanki öyle yanıyordu içimdeki her organ. Çektiğim acıdan kamburum çıkmıştı.Kendimi kaybetmiş gibi hep ağlıyordum. Ne sabah kalkasım vardı yataktan ne akşam. Hergün bir birine benziyordu. Yemek yemek zul olmuştu bana .. yoksa kendimi aç bırakarak ölmek mi istiyordum??? hatırlamıyorum..

Kendimi suçluyordum bizi bu duruma getiren herşeyden. Öfkeliydim. kendime anneme , kapı komşumuza , senin ailene , herşeye.. Bir sana kızamıyordum... Kızamıyordum dedim ya:-) Şimdi de kızamıyorum:-) Ama artık kimseye kızamıyorum.

Senelerce atlatmak için uğraştığım bu aşk kazasından geriye bende ne kaldı diye bakmak istedim bugün ...

Aldatıcı Nisan. Camın arkasından yansıyan güneş gibi aldatıcı nisan. Meğer seni unutmaya çalışırken çektiğim acıdan mıdır anlayamadığım şekilde herşeyi unutmuşum.Unutmak kolay olmadı demek isterdim.İnan hatırlamıyorum kolay mı oldu zor mu oldu.. Üzgünüm ki bizden geriye bende hiç bir şey kalmamış.. Neden mi üzgünüm?. Yaşarken unutulmayacak bir aşktı bizimki sanki. Öyle sanmışım.

Seni tam olarak ne zaman tarihin silik yapraklarına gömdüm bilmiyorum. Senin beni ne zaman gömdüğünüdüne merak etmiyorum. Açıkçası önemsemiyorum. Benim tarihimde sana yakışmayacak bir yerdesin. Ve ne yazık ki bunu hiç bir zaman düzeltemeyeceksin.

09/Nisan / 2002 Tuna'ya sevgilerle .